ஆபிதீன் பக்கங்கள்

ஐம்பதுகளில் நம்பூதிரிப்பாடு முதலமைச்சரான காலத்தில் கொச்சி பெருநகரமாக இருக்கவில்லை. நிலமற்ற ஏழைகளுக்கு குறிப்பாக நிலத்தில் கூலியாட்களாகப் பணிபுரிந்து கொண்டிருந்த புலையர்கள் என்ற தலித்களுக்கு கொச்சியின் புறநகர்ப் பகுதியின் சதுப்புநிலங்களை நம்பூதிரிப்பாடு நிலமாற்ற சட்டத்தின் அடிப்படையில் வழங்கியிருந்தார்.தொண்ணூறுகளில் கொச்சி பெருநகர கழகம் அமைந்தபின் சதுப்பாக இருந்து விளை நிலங்களாக மாறிய நெல்வயல்கள் மண்மூடி அடுக்ககங்களால் நிரப்பப்பட்டு உயர்ந்து நிற்கையில் அதன் பின்னணியில் நிலங்களை வலுக்கட்டாயமாக ரியல் எஸ்டேட்காரர்களிடம் சூழ்ச்சியால் இழந்த தலித்களின் வாழ்க்கை அந்த நெல்வயல்களைப் போலவே மூடப்பட்டு கிடந்தது

அக்காணும் மாமலயொண்ணும்
நம்முடதல்ல என் மகனே
ஈ காயல் கயவும் கரயும்
ஆருடெயுமல்ல என் மகனே

புழு புலிகள் பக்கி பருந்துகள்
கடலானகள் காட்டுருவங்கள்
பலகால பரதெய்வங்கள்
புலயாடிகள் நம்மளுமொப்பம்
நரகிச்சு பொருக்கும் இவ்விடம்
பூலோகம் திருமகனே
கலகிச்சு மரிக்கும் இவிடம்
இகலோகம் திருமகனே

புலையர்கள் என்ற ஒடுக்கப்பட்ட இனத்தின் அவலத்தைச் சொல்லும் வலி மிகுந்த வரிகள். அந்த வலிகளுக்குப்
பின்னால் கட்டி உயர்த்தப்பட்ட கொச்சி பெருநகரம். நகரமயமாக்கலில் சிதைந்து போன எளியவர்களின்
வாழ்க்கை. யாருடைய வாழ்வுக்காகவோ தங்கள் வாழ்வை உதிரிகளாகவே வாழ்ந்து முடித்தாக வேண்டிய
அவலத்துக்கு ஆளாக்கப்படும் ஒரு சமூகம். சதுப்பு நிலங்களை இரத்தத்தால் நிரப்பும்போது அழிந்துபோகும்
வாழ்க்கையின் அவலங்களை அதன் கோர முகங்களை, வன்முறையின் அடர்த்தியை, குரூரங்களை முகத்தில்
அறையும் காட்சிக்கோர்வைகளோடு சொல்லிச் செல்கிறது கம்மட்டிப்பாடம்

இக்கட்டில் இருக்கும் நண்பன் கங்காவைத் தேடி வருகிறான் கிருஷ்ணன். ‘அவனுக்காக நீ வருகிறாய். உனக்கு ஏதேனுமென்றால் அவன் வர மாட்டானென உனக்குத் தெரியாதா?’ என்கிறாள் கிருஷ்ணனின் முன்னாள் காதலியும் கங்காவின் இந்நாள் மனைவியுமான அனிதா.

துரோகமும், வன்மமும், சுயநலமும் சூழ்ந்த உலகில் கங்காவை கிருஷ்ணன் தேடுகையில் கிருஷ்ணனின் கடந்து போன வாழ்க்கை காட்சிகளாக விரிகின்றன.

இளம் வயதிலேயே கையில் கத்தியெடுக்கும் சூழலும், கூட்டம் சேர்ந்தால் கிடைக்கும் தைரியமும், எந்த
வழியிலாவது சம்பாதிக்கலாமென்ற மனக்கருத்தும் கொண்ட கூட்டத்தின் கதையாக அது விரிகையில் இந்த
வன்முறைக்கு வித்திடும் கனவான்கள் அந்தச் சூழலை எப்படி தமக்கு சாதகமாக்கிக் கொள்கிறார்கள் என்ற
இன்னொரு சரட்டை இயக்குனர் சாமர்த்தியமாக உணர்த்திக் கொண்டேயிருக்கிறார்.

வெறும் ‘குண்டர்’களின் கதையாக மட்டுமில்லாமல், வெறும் சாதாரண டீக்கடைக்காரனாக இருந்து
ஒன்றுமறியாத விளிம்புநிலைச் சிறுவர்களை வன்முறையை ஏவி விட்டு சில்லறைகளுக்காக தங்கள்
வாழ்க்கையைப் பணயம் வைக்கும் அவர்களின் சூழலைத் தனக்குச் சாதகமாக்கிக் கொண்டு தன்னளவில் உயர்ந்து
விடும் பெரிய மனிதனின் கதையாகவும் இதனைப் பார்க்க முடியும். ஒன்று நசிந்தால்தான் இன்னொன்று வாழும்
என்றொரு மலையாள சொலவடையை இயக்குனர் ராஜீவ்ரவி அழுத்தமாகச் சொல்லியிருக்கிறார்

ஒடுக்கப்பட்ட சமூகத்தின் ஓர் இளைஞர் கூட்டம். சட்டென்று உணர்ச்சிவசப்படும் அவர்களது கோபத்தை தனக்கு சாதகமாக்கிக் கொள்ளும் சாமர்த்தியசாலியின் சூட்சுமம் புரியாமல், தங்களது வாழ்க்கையை அடகு
வைக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு நன்மைக்கும்‌ தீமைக்கும்‌இடையிலான வரம்புகள் எதுவும் நிச்சயமில்லை. அன்றாட வாழ்க்கையின்‌ தேவைக்கு சாராயம்‌கடத்துதல், அடியாளாக மாறி ஆட்களை அடித்தல், குடியிருப்பவர்களை மிரட்டி ஓட வைப்பது, தேவையென்றால் இடுப்பில் கத்தியைச் செருகுவதென்று எதைப் பற்றியும் யோசிக்காமல் இயங்கும் அந்தக் கூட்டத்தின் தலைவன் பாலேட்டன், அவனது தம்பி கங்கா அவர்களோடு சிறுவயதிலிருந்தே  நட்பு பாராட்டும் ஈழவ சமுதாயத்தைச் சேர்ந்த கிருஷ்ணன். இவர்களைச் சுற்றி முன்னும் பின்னுமாக ‘நான்லீனியராக’ கதை நகர்ந்தாலும் குழப்பமில்லாத திரைக்கதை பார்வையாளனைக் குழப்புவதில்லை

‘அன்னயும் ரஸூலும்’ இயக்கிய அதே ராஜீவ் ரவிதான் கம்மட்டிப்பாடத்தையும் இயக்கியிருக்கிறார்.
அவருக்கேயுண்டான நிதானமான இயல்பான விதத்தில் இயக்கியிருக்கிறார்.ஒரு கேங்ஸ்டர் கதையினூடாக
வன்முறைக்குத் தள்ளப்படும் சமூகத்தையும் வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் வளரும் நகரத்தையும் அழகாகக்
காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார்.படத்திற்கான கதாபாத்திரங்களைத் தேர்வு செய்வதில் சந்தேகமேயில்லாமல் பெரும் பாய்ச்சல் நிகழ்த்தியிருக்கிறார்.

நடிப்பைப் பொறுத்தவரை மலையாள சினிமா நடிகர்கள் ராட்சசன்கள். பாலனேட்டனாக அறிமுகமாகி இருக்கும்
நாடக நடிகர் மணிகண்டன் மர்க்களப்படுத்தியிருக்கிறார். கங்காவாக விநாயகம் நடத்தியிருக்கும் அதிரடி
ருத்ரதாண்டவம் படம் முடிந்து வெகுநேரமாகியும் அடங்க மறுக்கிறது. உடல் மொழியும்,வசன உச்சரிப்பும்
இயக்குனரின் தேர்வை வெகுவாக நியாயப்படுத்தியிருக்கிறது. படத்தின் ஆணி வேரே கங்காதான் என்று உறுதியாகச் சொல்லி விடமுடியும். இந்த இரண்டு அசுரர்களுக்கு நடுவில் கிடைத்த வாய்ப்பில் நேர்த்தியாகச் செய்திருக்கிறார் துல்கர் சல்மான். படத்திற்குப் படம் வெவ்வேறு பரிமாணங்களைத் தரும் கதாபாத்திரங்களை தேர்வு செய்து தனக்கென ஓர் இடத்தைத் தேர்வு செய்வதில் துல்கர் காட்டும் முனைப்பு அவருக்குத் தனி இடத்தைப் பெற்றுத் தரும். இவ்விருவரின் அசாத்தியப் பாத்திரப் படைப்பிற்கு நடுவில் இந்தக் கதாபாத்திரத்தைச்
செய்யத் துணிந்ததே அதற்கான அத்தாட்சி.

“எனக்குத் தெரியும் அவ உன்னைத்தான் லவ் பண்றான்னு. ஆனாலும் அவ என்‌முறப் பொண்ணு. நீ அவளை மறந்துடு” உயிர்த்தோழனான கிருஷ்ணாவிடம் கங்கா சொல்லும் இந்தக் காட்சியில் இருவரின் முகபாவங்களும்.. அபாரம்.

சிறைக்குச் சென்ற மகன் விடுதலையாகும் போது காண வரும் தந்தை அவன்‌ விடுதலையானதுமே அவனைத்
தங்களோடு எடுத்துச் சென்று விட கண்கலங்கி நிற்கும் தந்தை, எவரையோ யாருக்காகவோ இருப்பிடத்தை
விட்டு விரட்டும் உறவுகளைக் கண்டிக்க முடியாமல்‌உயிர்விடும் தோழர் என்று சின்னச் சின்ன கதாபாத்திரங்கள் கூட அழகு சேர்க்கிறார்கள் படத்திற்கு.

மதுநீலகண்டனின் காட்சி சட்டகங்கள் படத்தை மேலும் வசீகரப்படுத்துகின்றன. வெவ்வேறு கால கட்டங்களாகக்
கொச்சியை‌ உள்வாங்கிக் கொள்வதில் மதுவின் திறமை சிறப்பாக வெளிப்பட்டிருக்கிறது.

இயக்குனர் ராஜீவ் ராயின் கதைக்கு அழகாக நேர்த்தியான திரைக்கதையை உருவாக்கித் தந்திருக்கிறார்
பாலச்சந்திரன்.

கே என்ற கிருஷ்ணகுமாரின் பின்னணியும் விநாயகம், ஜான் வர்க்கி ஆகியோரின்‌இசையில் உருவான
பாடல்களும் சிறப்பாக இருக்கின்றன

இரண்டாம் பகுதி மெதுவாக நகர்வதும், பொதுவாகவே படத்தின் நீளம்‌அதிகமாக இருப்பதும்‌தவிர்த்தால்…

கம்மட்டிப்பாடம் – ஓர் அழகியல்‌ அனுபவம்

*

நன்றி : ஆசிப் மீரான்
https://www.facebook.com/asifmeeran

கூகுள் ப்ளஸ்ஸில் தம்பி ஆசிப்மீரான் எழுதிய கூர்மையான விமர்சனத்தைப் பகிர்கிறேன். சுயபரிசோதனை செய்துகொள்வோமாக!
*

இன்றைக்கு இஸ்லாமியர்களை விமர்சிப்பதும் தீவிரவாதிகள் என அடையாளம் காட்டி சிறுமைப்படுத்துவதும் அன்றாட நடைமுறையாகி விட்டது. ஒரு புறம் இது கண்டிக்கப்பட வேண்டியதுதானென்றாலும் இத்தனை
விமர்சனங்கள் முன்வைக்கப்படும்போது தம்மை சுயபரிசோதனை செய்து கொள்ள வேண்டியது
இஸ்லாமியர்களின் கடமையுமாகிறது

இஸ்லாம் பரவிய நாடுகளில் அந்தந்தப் பகுதிகளின் கலாசாரத்தையும் பண்பாட்டுக்கூறுகளையும் உள்வாங்கியே வளர்ந்து வந்திருக்கிறது. ஆனால் பரவி வரும் இஸ்லாமியத் தூய்மைவாதம் அதனை வேரோடு துடைத்தெறிந்து விட முயற்சிக்கும்போது ஏற்படும் சிக்கல்களினால் பாதிக்கப்படுவதென்னவோ சாதாரண இஸ்லாமியர்களும் அவர்களது வாழ்க்கை முறையும்தான்

நேற்றுவரை பொங்கலுக்கு வாழ்த்துச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தவனை அப்படிச் சொல்லக் கூடாதென்று
சொல்வது, தலையில் சேலைத்துணி கொண்டு முக்காடிட்டு நடப்பவர்களையும் ‘ஹிஜாபு’க்குள் அடைப்பதென்று வளர்ந்து வரும் இந்தத் தூய்மைவாதத்தின் பின்னணி குறித்து இஸ்லாமியர்கள் தீவிரமாக யோசிக்க வேண்டும்.
தூய்மைவாதத்தினால் பிழைப்பு நடத்தும் பிழைப்புவாதிகளிடம் இஸ்லாமியர்கள் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டிய காலம் இது.

இஸ்லாம் போதிக்கும் விசயங்களுக்கும் இஸ்லாம் என்ற பெயரில் போதிக்கப்படும் விசயங்களுக்கும்
நடைமுறையில் மிகப் பெரும் வித்தியாசங்கள் இருக்கின்றன. மதத்தின் பெயரால் எதையுமே தம் இஷ்டத்திற்கு வளைத்துக்கொண்டு அதில் ஆதாயம் தேடும் மத அடிப்படைவாதிகளின் செயல்களால் பாதிக்கப்படுகிறவர்கள் எப்போதும் அந்த மதத்தின் பெண்களாகவே இருக்கிறார்கள். இதையேதான் ‘ஞானத்தின் முதலெழுத்து’ என்ற அடிக்குறிப்புடன் வந்திருக்கும் ‘அலிஃப்” என்ற மலையாளத் திரைப்படம் சொல்கிறது

”பெண்களுக்குக் கல்வியும், தொழிலும், சமூக வாழ்க்கையையும் மறுப்பவர்கள்தான் உண்மையான மத
அடிப்படைவாதிகள். எல்லா மதங்களிலும் மத அடிப்படைவாதிகள் முதலில் குறிவைப்பது தங்கள் சமூகத்தின் பெண்களைத்தான்” ஈஎம் எஸ் காலத்தில் அவரோடு இணைந்து கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் இணைந்து
பணியாற்றியவராக அடையாளப்படுத்தப்படும் அப்துல் ரஹ்மான் சாஹிப் நிகழ்த்துவதாக வரும் இந்த உரைதான்
படத்தின் மையக் கரு.

இஸ்லாத்தில் பெண்களுக்கு வழங்கப்பட்டிருக்கும் உரிமைகளைக் குறித்து வாய் கிழியப் பேசுகிறார்கள்
இஸ்லாமிய மார்க்க அறிஞர்கள். ஆனால் இஸ்லாத்தில் பெண்களூக்கு நடைமுறையில் உண்மையாக
வழங்கப்படும் உரிமைகளின் நிலை என்ன என்பதை, அவர்களின் அவலத்தை பிரச்சார நெடியில்லாமல் தொடர் கேள்விகளின் மூலம் தோலுரித்துக் காட்டியிருக்கிறார் படத்தின் இயக்குனர் முகம்மது கோயா.

நரம்பு புடைக்க மம்மூக்கா வசனம் பேசி இஸ்லாத்தை உயர்த்திப்(?!)பிடித்த “தாதா ஸாஹிப்” முதலான
வணிகப்படங்கள் தொடங்கி, ஹஜ்ஜு செல்வதற்காக ஒரு சாமானிய இஸ்லாமியன் படும் பாட்டை அழகாகச்
சொன்ன ”ஆதாமிண்ட மகன் அபு” உட்பட, டிவி சந்திரன் இயக்கத்தில் விவாதங்களையும் விமர்சனங்களையும்
உருவாக்கிய ”பாடம் ஒண்ணு: ஒரு விலாபம்” வரை மலையாளத்தில் இஸ்லாமியக் கதாபாத்திரங்களையும்
இஸ்லாமிய வாழ்க்கையையும் முன்னிறுத்தி வெளிவரும் படங்களுக்குப் பஞ்சமில்லை. கேரளத்தில் வசிக்கும் இஸ்லாமியர்கள் இது குறித்துப் பெரும் போராட்டங்களை முன்னெடுப்பதும் இல்லை. திரைப்படம் வேறு மார்க்கம் வேறு என்கிற குறைந்த பட்ச அடிப்படை புரிதல் அவர்களுக்கிருக்கிறது.

நபி பெருமானாரின் மனைவியான உம்முஸல்மாதான் ‘ஏன் குர் ஆனில் எப்போதும் ஆண்கள் மட்டுமே
பேசப்படுகிறார்கள்?’ என்று நபிகளாரிடமே கேள்வியெழுப்பியிருக்கிறார்கள். அதன் பின்னரே நபிகள் பெருமானார் தனது உரைகளில் பெண்களுக்கான முக்கியத்துவத்தை எடுத்துரைக்க ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள். இதையும்
படத்தில் அப்துல் ரஹ்மான் என்ற கம்யூனிஸ்டுதான் தன் மகளுக்கு எடுத்துச் சொல்கிறார். இந்த இடம்
தெளிவாக ஒன்றைச் சொல்லி விடுகிறது. விமர்சிக்கப்பட வேண்டியது இஸ்லாம் அல்ல. அந்தப் பெயரில்
அட்டூழியம் செய்யும் அடிப்படைவாதிகளை என்பதை.(ஏன் பெண் நபிகள் இஸ்லாத்தில் இல்லை என்று
கேட்டதற்காக ஒதுக்கி வைக்கப்பட்ட மைலாஞ்சி கவிஞர் நினைவுக்கு வருவதைத் தடுக்க முடியவில்லை)
ஆனால், அடிப்படைவாதிகளின் நியாயங்களைக் கேள்வி எழுப்பும்போது கூட, அதைத் தீர்ப்பெழுதுவது போலச்
சொல்லி விடாமல் பதிலை நம்மையே தேடச் சொல்லியிருக்கிறார் இயக்குனர்

ஃபாத்திமாவின் மகன் அலி அடுத்தவீட்டு சந்திரனிடம் கேட்கிறான் “கம்யூனிஸ்டுன்னா யார்?” என்று. சற்று
நேரம் தடுமாறி விட்டு “அடுத்தவன் கஷ்டங்களைத் தன்னுடைய கஷ்டமாக நினைத்து செயலாற்றுபவன்தான் உண்மையான் கம்யூனிஸ்டு” என்கிறார் சந்திரன்.

இஸ்லாம் குறித்தும் பெண்கள் அடிப்படைவாதிகளிடமிருந்து தப்பிக்க வேண்டியது குறித்தும் பேசும் அப்துல் ரஹ்மான் சாஹிபின் கதாபாத்திரத்தை ஒரு கம்யூனிஸ்டாக இந்த அடிப்படையிலேயே உருவாக்கியிருக்கிறார்
இயக்குனர்.

வடக்கு கேரளத்தின் ஒரு கிராமத்தில் வசிக்கும் ஃபாத்திமாவின் குடும்பத்தில் ஃபாத்திமா அவரது தாயார் ஆற்றா, அவரது பாட்டி உம்முகுஞ்ஞு மற்றும் ஃபாத்திமாவின் மகன் அலி மற்றும் மகள் ஸைனு. ஃபாத்திமாவின் தாயாரான ஆற்றா ஹாஜியார் வீட்டில் வேலை செய்து கொண்டு வரும் சொற்பப் பணத்தில்தான் வயிறு வளர்க்கிறது இந்தக் குடும்பம்.

ஃபாத்திமாவின் கண்வன் அபுவோ இதைப்பற்றிய கவலை ஏதுமில்லாமல் மனைவி வீட்டில் தான் கேட்டபடி
வீட்டையும் நிலத்தையும் விற்று வியாபாரம் செய்ய பணம் தராததால் முஸலியாரை அழைத்துவந்து
ஃபாத்திமாவை ”மொழி”(விவாகரத்து கேட்டு ’தலாக்’ சொல்வதையே மொழி சொல்வதென்பார்கள்
மலையாளத்தில்) சொல்கிறான் அபு. அவ்வப்போது பணம் கேட்டு அடியும் உதையும் வேறு.

பள்ளிவாசலில் நடக்கும் மார்க்க சொற்பொழிவில் பேச்சாளர் ”இஸ்லாத்தில் தன் இஷ்டத்துக்கு யாரும் யாரையும் ‘மொழி’ சொல்லக் கூடாது. அதற்கென்று விதிமுறைகள் இருக்கிறதென்று” அறிவுறுத்துகிறார். அவற்றுள் ஒன்றாக ‘உணர்ச்சி’ அதிகமுள்ள ஆண்கள் நான்கு பெண்கள் வரை திருமணம் செய்ய இஸ்லாம் அனுமதிக்கிறது என்று சொல்லவும், ஃபாத்திமா எழுந்து, ‘அப்படியென்றால் உணர்ச்சி அதிகமுள்ள பெண்கள் நான்கு ஆண்களைத் திருமணம் செய்யலாமா?’ என்று எதிர்க்குரல் எழுப்புகிறார். இப்படியெல்லாம் கேள்வி கேட்டால் மார்க்க சொற்பொழிவாளர் என்ன செய்வார்?

‘மறுமைநாளில்…’ என்று ஆரம்பித்து ஒரு பாட்டை பாடுகிறார். “துனியாவில் பிழைக்குறதுக்கு வழி
கிடைக்கட்டும். ஆஃகிரத்தைப் பற்றிப் பிறகு பார்க்கலாம்” என்கிறாள் ஃபாத்திமா. உடனே “என்றைக்கு ஒரு
பெண் சபையில் எழுந்து நின்று பேசுகிறாளோ அன்று ‘கியாமத்’ (மறுமை நாள்) நெருங்கி விட்டதாக அர்த்தம்”
என நபி சொன்னதாக பேச்சாளர் ஜகா வாங்கி, ‘குல்லும் ஹராம்’ என்று முடித்து விடுகிறார்.

பெண் வீட்டில் பேசினாலே அகம்பாவம் என்பவர்களுக்கு, சபையில் – அதுவும் இஸ்லாமிய மார்க்க அறிஞர்
பேசும் சபையிலேயே – இஸ்லாத்தைப் பற்றி கலகக் குரல் எழுப்பினால் சும்மா இருக்க முடியுமா? ஜமா
அத்தார்கள் கூடி பள்ளி விலக்கு செய்ய முடிவெடுக்கிறார்கள். இருக்கும் வறுமையில் இதுவும் சேர்ந்ததும் இன்னும் சிக்கலாகிறது அந்தக் குடும்பத்திற்கு. சைனுவுக்குக் கல்வியைத் தொடர வழியில்லாமல் போகிறது. தளர்ந்து போகும் ஃபாத்திமா மதத்தை விட வாழ்க்கை முக்கியமென்றுணர்கிறார். அதன் பின்
என்னாகிறதென்பதுதான் கதை

மதம் தந்திருக்கும் இலகுவான நடைமுறையை எப்படி தங்கள் வசதிக்கும் இஷ்டத்திற்கும் அடிப்ப்டைவாதிகளும்
அதனைப் பின்பற்றுகிறவர்களும் மாற்றிக் கொள்கிறார்கள் என்பதை மைய இலக்காகவும், பிற வழக்கொழிந்த நடைமுறைகளைக் குறித்த கேள்விகளை முன்னெழுப்பியும் திரைக்கதையை நகர்த்தியிருக்கிறார் கோயா.

இஸ்லாமிய சமூகத்தின் அவலத்தை மிக முக்கிய விவாதப் பொருளாகக் கையிலெடுத்துக் கொண்ட – அதிலும் குறிப்பாக இஸ்லாமியப் பெண்களை மைய கதாபாத்திரங்களாக்கி உருவாக்கப்பட்ட – கோயாவின் கதையில் பெரிய புதுமைகள் ஏதும் இல்லைதான்.காட்சிகளின் வேகங்களைக் கூட்டியிருந்திருக்கலாம். ஒளிப்பதிவு சிறப்பாக
இருந்த அளவிற்கு எடிட்டிங் சிறப்பாக இல்லைதான். ஜின் முஸலியாரின் ‘ஓதவலி’ காட்சிகளைக்
குறைத்திருக்கலாம் என்று சில குறைகள் இருந்தாலுமே…..

“மோண்டா கழுவாத இவனா கபர் அடக்கம் செய்யப் போறான்?”
“அவனோட ‘கல்பு’ உன்னை விட சுத்தமாத்தான் இருக்கும்”

வசனத்தின் கூர்மையில் மிளிர்கிறது ‘அலிஃப்’.
படத்தின் பெரும்பலம் வசனங்கள். இஸ்லாமிய சமூகம், பெண்கள் மீது நடைமுறையில் சுமத்திவரும் அதீதமான
அடக்குமுறைகளுக்கெதிரான வீரியக் குரலாக எழுகின்றன வசனங்கள். இதுதான் சமயமென்று குத்திக்காட்டுவது அல்லது இஸ்லாத்தின் மைய நோக்கத்தைச் சீரழிப்பது போன்ற எண்ணமில்லாமல் அதே நேரம் இஸ்லாம் சொல்லியிருக்கும் உண்மை நடைமுறை என்ன என்பதையும் வசனங்களே விளக்குகின்றன. அதைப் போலவே
இதுதான் சமயமென்று பிற மதங்களை நோண்டிப் பார்ப்பது, பெண்களை மையக் கதாபாத்திரங்களாக்கியதால்
ஆண்களையெல்லாம் வில்லன்களாக சித்திகரிப்பது போன்ற கொடுமைகளையும் தவிர்த்திருக்கிறார் கோயா.

ஒட்டுமொத்த சமூகமே எதிர்க்கும்போதும் ஆதரவு தரும் ஹாஜியார், அடுத்த வீட்டில் சந்திரன்,
ஆட்டோரிக்‌ஷாக்காரர் என்று மாந்த நேய முகங்களும் படத்தில் வந்து போகிறார்கள். மனிதத்தின் கூறுகள் மதம்
தாண்டியும் கிளை விரிக்குமென்பதைச் சொல்லும் அபூர்வ தருணங்களாக அவை அமைகின்றன

ஃபாத்திமாவாக லேனா சிறப்பாக நடித்திருக்கிறார். மிகப்பெருமளவில் பேசப்பட்டிருக்க வேண்டிய ஸீனத்,
தனக்குக் கிடைத்த வாய்ப்பை நன்றாக பயன்படுத்திகொண்டிருக்கிறார். நெடுமுடி வேணு தனக்கேயுரிய கம்பீரத்துடன் அப்துல் ரஹ்மான் சாஹிபாக வந்துபோகிறார். கலாபவன் மணி சிறிய வேடமென்றாலும் நிறைவாகச் செய்திருக்கிறார். மற்ற நடிகர்கள் அனைவருமே மிகையில்லாமல் எல்லோருமே அவரவர் பாத்திரங்களில் பொருந்திப் போயிருக்கிறார்கள்

மெதுவாக நகரும் காட்சி அமைப்புகள்,பெரிதாக ஈர்க்காத பின்னணி இசை என்று சில குறைகள் இருந்தபோதும்
திரைப்படம் வெறும் பொழுதுபோக்கிற்கு மட்டுமல்ல; மாறாக சமூகம் சார்ந்த சிக்கல்களை முன்னெடுப்பதும்தான் என்று உணர்த்த முனைந்த வகையில் ‘அலிஃப்’ நிச்சயம் பார்க்க வேண்டிய படங்களில் ஒன்றுதான்.
*

நன்றி : ஆசிப்மீரான்.