ஏற்கனவே ஆசிப் மீரானின் மாலாவை இங்கே போட்டிருக்கிறேன் – அனுமதியுடன். இப்போது ‘ஒட்டக மனிதர்கள்’ சிறுகதைத் தொகுதியில் இருந்து அவருடைய ‘சங்கரன்’. நன்றி! – AB
*
சங்கரன் – ஆசிப் மீரான்
“அது யாருன்னு தெரியுதா?” தூரத்தில் பேருந்தில் ஏறுவதற்காகக் காத்திருந்த ஆளைக்காட்டி ஜான் அண்ணன் கேட்டார். கூர்ந்து கவனித்தாலும் சரியாகத் தெரியவில்லை.
“யாருண்ணே அது?”
ஜான் அண்ணன் சிரித்தார். “அதுக்குள்ள மறந்துட்டியா என்ன?”
அதற்குள் அந்த உருவம் எங்களைப் பார்த்து உற்சாகமாகக் கையை ஆட்டியவாறே வர… அட!! நம்ம வீரக்குமார்.
‘ய்யேய் மக்கா, வீரக்குமார்தானே?”
“காக்கா, பரவாயில்லயே, ஞாபவம் வச்சிருக்கியளே?”
“அவ்வளவு சுலபத்துல மறக்க முடியுமாடேய்?” ஜான் அண்ணன் கேட்க நானும் வீரக்குமாரும் சிரித்துக் கொண்டோம்.
-o0o-
அவசரமாக ஓடி வந்தான் மைதீன்.
“காக்கா, வீரகுமாரை அடிச்சி கட்டி வச்சிருக்காங்க. உங்களையும் ஜான் அண்ணனையும் தோசையண்ணன் தேடிக்கிட்டிருக்காரு”
“எதுக்குல அடிச்சாங்களாம்?”
“தெரியல. உங்கள உடனே சாலாட்சி அம்மன் கோவிலுக்குப் போகச் சொன்னாங்க”
நானும் ஜான் அண்ணனும் மாதா கோவில் மேடையிலிருந்து பின்பக்கத்து தூசியைத் தட்டி விட்டுக் கொண்டு எழுந்தோம். நடந்து பக்கத்து செல்வின் கடையில் மிதிவண்டியை வாடகைக்கு எடுத்து விட்டு விசாலாட்சி அம்மன் கோவில் நோக்கிப் பறந்தோம். ஜான் அண்ணன் வேகமாக மிதித்துக் கொண்டே, “இந்த சனியன் புடிச்ச பய என்ன செஞ்சான்னு தெரியலியே. அவன யாரு அடிக்கிறாங்களோ, தோசை ஏன் நம்மளத் தேடுறான்?’ என்று புலம்பிக் கொண்டிருந்தார். எனக்கும் காரணம் எதுவும் புரியவில்லை.
வீரக்குமார் வட்டாட்சியர் அலுவலகத்தில் கடைநிலை ஊழியன்தான். ஆனாலும், நடை உடை பாவனைகளைப் பார்த்தால் வட்டாட்சியாளரோ என்று சந்தேகம் வராமலிருந்தால்தான் அதிசயம். எதையும் வித்தியாசமாகச் சிந்திக்க வேண்டுமென்று யாரோ சொன்னதை விபரீதமாக எடுத்துக் கொண்டு அடாவடியாக எதையாவது செய்து கொண்டேயிருப்பான். பள்ளிக்கூட நாடகங்களில் அவனுக்கு முக்கிய கதாபாத்திரம் வாங்கிக் கொடுத்த நாளிலிருந்து என் மேல் தனி பாசம். “காக்கா, நீங்க ஒரு ஆளுதான் என்னை சரியா தெரிஞ்சு வச்சிருக்கிய.நீங்க வக்கீல் வேசம் குடுத்ததுக்கப்புறம்தான் எல்லாரும் இப்ப வீரக்குமாரை தேடுதானுவோ” என்று பார்க்கும்போதெல்லாம் சொல்லிச் சொல்லிப் பரவசப்படுவான். இத்தனைக்கும் அந்த வேசம் செய்ய ஆளில்லை என்பதால் அவனுக்குக் கொடுக்கலாம் என்று சொன்னது மட்டுமே எனது பங்கு.
ஜான் அண்ணன் நெளிந்து நெளிந்து மிதித்து கடைத்தெருவையெல்லாம் எப்படியோ கடந்து அஞ்சல் அலுவலகத்து சாலையைக் கடக்கும்போது தோசை தென்பட்டான்.’எங்க போய் தொலஞ்சிய ரெண்டு பேரும். வீராவைப் போட்டு அவங்க ஐயா அந்த சாத்து சாத்துதாரு. அடிக்காதீங்கன்னு சொல்லப் போனா ‘சோலியப் பாத்துட்டு போலே’ன்னு சொல்லுதாரு. நான் என் சோலியக் காட்டுணமுன்னா அப்புறம் அவரு சோலி முடிஞ்சு போயிடும்லா… அத அவருக்கு சொல்லிக்குடுங்க” பொருமினான் தோசை.
அவன் பிறப்பிலிருந்தே அப்படித்தான். வாயால் பேசுவதிலெல்லாம் நம்பிக்கை அவனுக்கு சுத்தமாகக் கிடையாது. இருக்கிற பிரச்னையில் இவன் வேறு முளைத்து கிளம்பி விடக் கூடாதென்று கொஞ்சம் கவலையும் என்ன நடந்தது என்று தெரியாத கலவர உணர்வுமாக நான் இருக்க “எலேய்..அவரு சோலிய அப்புறமா முடிப்பம்டேய். எதுக்கு அவங்க ஐயா அவனை அடிக்காராம்?” ஜான் அண்ணன் கேட்டார். “யாருக்கு தெரியும்? அதக் கேட்கப் போனா பெரிய புடுங்கி மாதிரிலா பேசுதாரு. எனக்கும் பேசத் தெரியும்லா”மீண்டும் ஆவேசப்பட்டான் தோசை.
“சரி.நீ இங்கினயே இரு.நாங்க போய் பாத்துட்டு வரோம்” என அவனை அடக்கி விட்டு ஜான் அண்ணன் என்னைக் கூப்பிட்டு போனார். விசாலாட்சி அம்மன் கோவிலுக்கு முன்னால் கொஞ்சம் கூட்டமாக இருந்தது. கோவில் நுழைவாயிலுக்கு முன்னால் நீண்டிருக்கும் அம்மன் தெருவில் கோவிலில் இருந்து நான்காவது வீடாக வீரக்குமாரின் வீடு. வாசலில் அரசமரம் ஒன்று பாதி இலையைப் பறிகொடுத்து விட்டு நின்று கொண்டிருந்தது.
வாசலுக்குள் நுழையும்போதே,” சேரக் கூடாதுனுவ கூட சேர்ந்து சுத்தும்போது கண்டிக்காம விட வேண்டியது. இப்ப கட்டி வச்சு அடிச்சு என்ன புண்ணியம்? இவனா செய்யுற அளவுக்கு இவனுக்கு புத்தியெல்லாம் கிடையாது. இவனை அவனுவ எவனோதான் ஏவி விட்டுருக்கானுவோ. இது தெரியாம இவன எதுக்கு கட்டி வச்சிருக்கிய புள்ளவாள்?” சிவசுப்பிரமணியம் அண்ணாச்சியின் குரல் கேட்டது. சிவசு பிள்ளை என்றால் ஊரில் எல்லோருக்கும் தெரியும். விசாலாட்சி அம்மன் கோவில் தர்மகர்த்தாக்களில் ஒருவர். விசாலாட்சி அம்மன் கோவிலுக்குச் சொந்தமான நிலத்தில் பாதி இப்போது இவர் பெயருக்கு வந்து விட்டதென்று வீரக்குமார் கொஞ்ச காலமாக சொல்லிக் கொண்டு திரிந்தான்.அவருக்கு எதிராக அவர் வீட்டிற்கு முன்னால் உண்ணாவிரதமெல்லாம் செய்து அவரது கடுப்பைக் கிளப்பியிருக்கிறான்.
வீரக்குமாரின் வீடு கொஞ்சம் பெரிய வீடு. என்ன காரணத்துக்காகவோ தெருவிலிருந்து பெரிய கோட்டை போல மதில் வைத்துக் கட்டியிருந்தார்கள். அதனாலேயே கோட்டை வீடு என்று செல்லப் பெயரும் அந்த வீட்டுக்கு இருந்தது. வீட்டு முற்றத்துக்குள் நுழைய 20 படிகளாவது ஏறித்தான் போக வேண்டும். அந்த முற்றமே பெரிய மைதானம் போல் இருக்கும் – நெல் காயப்போட வசதியாக. இப்போது பழைய செழிப்பு குறைந்து போனாலும் ‘குதிரை மட்டமாக”த்தான் இருந்தது அவர்கள் குடும்பம். நெல் காயப்போட இருந்த முற்றத்தின் ஓரத்தில் கம்பு நட்டு வைத்து துணி காயப்போட்டிருந்தார்கள். முற்றத்தின் நடுவில் தென்னை மரமொன்று ‘ஏதோ இருக்கேன்’ என்பது போல நின்று கொண்டிருந்தது. கொல்லத்திலிருந்து வரவழைக்கப்பட்ட தரை ஓடுகள் பதித்த விசாலமான முற்றத்தில் அங்கங்கே ஓடுகள் பராம்ரிப்பின்றி உடைந்து போய் சிமெண்டில் ஒட்டுப் போடுக் கொண்டிருந்தது. முற்றம் தாண்டிய திண்ணையில் ஒரு தூணில் வீரக்குமாரை கட்டி வைத்திருந்தார்கள். அடிபட்டு அவன் கன்னம் வீங்கியிருந்ததையும் கட்டியிருந்த லுங்கியில் ஒரு பகுதி கிழிந்திருப்பதையும் அங்கங்கே உடலில் காண்ப்படும் சிராய்ப்புகள் கையில் கிடைத்ததையெல்லாம் எடுத்து அடித்ததால் ஏற்பட்டது என்பதையும் உணர முடிந்தது.
நாங்கள் உள்ளே நுழையும்போது “அடடா!! வந்துட்டாகள்ளா புரட்சிக்காரங்க” வீரக்குமாரின் அப்பா சொல்ல அனைவர் பார்வையும் எங்கள் மேல் விழுந்து துளைத்தது. வீரக்குமாரின் அப்பா சரவணகுமாரை எல்லோரும் அழைப்பதென்னவோ குமாரப்பிள்ளை என்றுதான் – வீரக்குமார் உட்பட. “எங்கய்யா குமாரப்பிள்ளை இருக்காருல்லா காக்கா” என்றுதான் அவரைப் பற்றிப் பேசத்துவங்குவான். “வாங்க தம்பி!! உங்களத்தான் பாத்துக்கிட்டிருக்கோம்” சிவசு அண்ணாச்சிதான்.
“எங்களையா? எங்கள எதுக்கு எதிர்பாக்குறீங்க?” ஜான் அண்ணன் கேட்டார்
“தம்பி கேக்குதாகள்ளா, சொல்ல வேண்டியதுதானே?”” சிவசு பிள்ளையின் குரலில் எகத்தாளம் எட்டிப் பார்த்தது. ‘தோசை மாதிரி ஆளுங்கதான் இவருக்கு லாயக்கு’ என்று மனதில் ஒரு எண்ணம் ஓடி அடங்கியது.
“குமாரண்ணே, என்னை எதுக்கு கூப்பிட்டீங்க?” ஜான் அண்ணன் மீண்டும் கேட்டார்.
“தம்பி சானு, உங்க ஐயா கிட்டதான் நாங்க படிச்சோம். நீங்க எங்க வாத்தியார் மவன். அதனால நாங்க மரியாதயா நடக்குதோம் உங்க கிட்ட. அதே மாதிரி நீங்க நடக்காம போனா நல்லதில்ல”
வீரக்குமாரின் அப்பா சரவணகுமாரின் குரலில் கோபம் வெளிப்படையாக இருந்தது.
“ஜான் அண்ணன் என்ன செஞ்சார்னு கொஞ்சம் தெளிவா சொல்லுங்க” என்றேன் நான். சுற்றி வளைத்துப் பேசுகிறவர்களைக் கண்டால் எப்போதும் வரும் கோபம் அப்போதும் எனக்குள் எட்டிப் பார்த்தது.
“தம்பி.. நீங்க சும்மா இருங்க. நீங்க எப்பவாதுதான் ஊருக்கு வருவிய..உங்களுக்கு ஒண்ணும் தெரியாது” சிவசு அண்ணாச்சி என்னைப் பேச விடாமல் தடுக்க முயற்சி செய்தார்.
“நடந்தது என்னன்னு தெளிவாச் சொல்லுங்க குமாரண்ணே, நான் நடந்துகிட்டது நல்லா இல்லன்னு சொல்றீங்க. என்ன நடந்ததுன்னு சொன்னாத்தானே என்னன்னு எனக்கு தெரியும்? கூப்பிட்டு வரச் சொல்லிட்டு ஒண்ணும் சொல்லாம என்னை எதிர்பார்த்திருக்குறதா சொன்னா எப்படி?”
“அப்போ உங்களுக்கு ஒண்ணும் தெரியாதுண்ணா சொல்லுதியோ?”
“அதத்தானண்ணே சொல்லிக்கிட்டிருக்கேன்”
“நீங்க அப்படித்தான சொல்லுவியோ. உங்க கோயில்ல இப்படி செஞ்சா மட்டும் சும்மா வுட்டுடுவியளாவேய்?” பின்னாலிருந்து முகம் காட்டாமல் எவனோ ஒருத்தன் சாம்பிராணி அள்ளிப் போட்டுக்கொண்டிருந்தான்.
“இதப் பாருங்க. வீரக்குமாரை அடிக்குறதா செய்தி வந்தது. யாருன்னு தெரியல. யாரா இருந்தாலும் நமக்கு வேண்டப்பட்டவன அடிச்சது யாருன்னு பாக்கலாம்னுதான் நான் வந்திருக்கேன். இப்ப பாத்தா, அவனை நீங்களே அடிச்சு கட்டி வச்சிருக்கீங்க. எதுக்கு அடிச்சசீங்கன்னு தெரியல. இதுல என்னக் கூப்பிட்டுட்டு வரச் சொன்னதா தோசை வந்து சொன்னான். அதான் கேட்டுட்டுப் போலாம்னு வந்திருக்கேன்”
“அதக்கேக்க நீ யாருவேய்? உடப்பொறந்தவனா மாமனா என்ன முறைவேய் உமக்கு? இதக் கேக்க வந்திருக்கீரு” சிவசு அண்ணாச்சியின் மகன் கணேசன்.
“லேய் க்ணேசா, அவரு எனக்கு அண்ணாச்சி.. என்ன எவனாவது அடிச்சா கேக்கத்தான் செய்வாரு..நீ உன் சோலி மசுரப் பாத்துக்கிட்டு போடேய். அண்ணாச்சிய ஏதாவது சொன்னா பொலி போட்டுருவேன்” என்று சொல்லி முடிக்குமுன்னர் பாய்ந்து வீரக்குமாரை அடித்தார் சரவணகுமார் அண்ணாச்சி..
“வேசிக்குப் பொறந்தவனே..செய்யுறதயும் செஞ்சுப்புட்டு பேசவால செய்யுத?” சொல்லியவாறே வீரக்குமாரின் குறுக்கில் மிதிக்க அவன் அலறினான்.
“அண்ணாச்சி என்ன வேல செய்யுதிய..படாத இடத்துல பட்டுட போவுது”
“படட்டும்டேய்..என் மொவந்தானே..அவன் இதோட ஒழியட்டும். இதப் பெத்து இப்படி அவமானப்படுறதுக்கு அவனக் கொன்னு போட்டுட்டா சமாதானமா இருப்பேன். நீங்க இதுல இடபடாதியோ”
“அண்ணாச்சி..நடந்தது என்னன்னு சொல்லுங்க..மொதல்ல அவனைக் கட்டவுத்து வுடுங்க” வீரக்குமாரின் அலறல் என்னைப் பேச வைத்தது.
“பாருங்க தம்பி, உங்க வாப்பாவும் நானும் சிநேகிதம்தான்.ஆனா அதச் சொல்லிக்கிட்டு இவனுக்காவ வக்காலத்து வாங்காதீங்க”
“அது இருக்கட்டும் அண்ணாச்சி.. இப்படி கட்டி வச்சி அடிக்குற அளவுக்கு என்னதான் செஞ்சான்?”
“அத உங்க சேக்காளி கிட்ட கேளுங்க. அவருதான இவன இப்படி செய்யச் சொல்லியிருப்பாரு” இதைச் சொன்னதும் ஜான் அண்ணன் கடுப்பாகி விட்டார். “திரும்ப திரும்ப நடந்தது என்னன்னே சொல்லாம இப்படி ஒளிச்சு ஒளிச்சு பேசுனா என்னய்யா அர்த்தம்? சின்னாரு, தோசையைக் கூப்பிடு” என்றார்.
எதிர்பார்த்து காத்திருந்தது போல வெளியேயிருந்து தோசை உள்ளே வந்தான். “நாந்தான் அப்பமே சொன்னம்லா..என்ன செய்யணும்?” முழுக்கைச் சட்டையை மடக்கிக் கொண்டே கேட்டான் தோசை.
“யேய் சாணு, இதெல்லாம் நல்லால்லடேய். .இந்த மரியாத தெரியாத பயலோட சேந்துதான் என் பையனயும் கெடுத்து குட்டிச்சுவரா போவ வச்சிட்டிய” வீரகுமாரின் தகப்பனாரின் வாயிலிருந்து இந்த வார்த்தை வரக் காத்திருந்தது போல தோசை கடுப்பானான். “ஆமாவேய்..நாங்க மரியாத தெரியாத பயலுவதான். உமக்குத்தான் மயித்துல புடுங்குன மரியாத நெறய தெரியும்லா. அப்புறம் என்னத்துக்குவே இன்னமும் பதிலச் சொல்லாம வளவளங்கீரு..யோவ் சான் அண்ணே, நான் வீரக்குமார் கயித்த அவுத்துட்டு கூப்பிட்டு போறன். எவன் வந்து தடுக்குறான்னு பாக்குதேன்” தோசை வீரக்குமாரைக் கட்டி வைத்திருந்த தூணை நோக்கி நடந்தான்.
“யேய் சின்னாரு தம்பி, இந்த மாதிரி நடக்குறது நல்லால்லடேய்.. உங்க வாப்பா கிட்ட சொல்லிடுவம்டேய்..என்ன நெனச்சுக்கிட்டு இருக்கிய..” இந்தமுறை வீரகுமாரின் தகப்பனாரின் கோபத்தில் கையாலாகாத்தனத்தின் தொனி – அதுவும் ஜான் அண்ணனிடம் பேசுவதை விட்டு விட்டு என்னிடம் பேச்சு.
“இத பாருங்க சரவணகுமார் அண்ணாச்சி..நடந்தது என்னன்னு கேட்டுதான் நாங்க வந்தோம். நீங்க எதையோ நெனச்சுக்கிட்டு என்னமோ பேசிட்டிருக்கீங்க. எதுக்கு இவன அடிச்சீங்கன்னு கேட்டா அதுக்கு பதிலச் சொல்லுங்களேன்”
“காக்கா, நீர் என்ன புதுசா தொடங்குதீரு? அவுருதான் வாயத் தொறந்தா முத்து உதிந்துடும்னு பயப்படுதாருல்லா?இப்ப போயி திரும்பவும் கத கேக்கீரு” தோசை ஆத்திரப்பட்டான்.
“தோசை. கொஞ்சம் சும்மா இரம்டேய்” என்று தோசையை அடக்கினார் ஜான் அண்ணன்.
“இப்ப சொல்லுங்கண்ணே”
“என்ன ஏன் சொல்லச் சொல்லுதியோ. உங்க சேக்காளியக் கேளுங்கோ”
“டேய் வீரக்குமார், என்ன நடந்ததுன்னு நீயாவது சொல்லேண்டேய்”
“கட்டை அவுத்து வுடச் சொல்லுங்க காக்கா, அப்புறம் சொல்லுதேன்”
“அவுத்து விடுங்கண்ணே”
“பாத்தியளா குமாரப் பிள்ளைவாள், நாந்தான் சொன்னம்லா, நம்ம வீட்டுக்கு வந்து அவனுவோ அதிகாரம் பண்ணுறானுவோ” சிவசு பிள்ளை சரவணகுமார் அண்ணாச்சியை உசுப்பேற்றினார்.
“வேய் வெங்கலப் —கு, நீரு பொத்திக்கிட்டு போவும். நீருதானவே ஒண்ணுமில்லாதத பெருசாக்குதீரு” வீரகுமார் உடைந்த குரலில் உரக்கப் பேச முயன்றான்.
“பாத்தியளா பிள்ளவாள், எனக்கு மரியாதயே இல்ல இந்த இடத்துல. இந்த மாதிரி புள்ளயப் பெத்ததுக்கு நானா இருந்தா நாண்டுகிட்டு செத்திருப்பேன்”
“அப்படின்னா கணேசனைப் பெத்த அன்னிக்கே நீரு போயி சேந்திருக்க வேண்டியதுதானவேய்” என்று தோசை சிரித்துக் கொண்டே சொல்ல கணேசன் பாய்ந்து வந்து தோசையை அடிக்க தோசை அது எதன் மேலோ விழுந்த அடி மாதிரி அந்த இடத்தை லேசாகத் தடவிக் கொண்டு யாரும் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் கணேசனின் கன்னத்தில் அறைய, •பேர் அன் லவ்லி ஆறு மாதம் போட்டுக் காத்திருக்க அவசியமில்லாமல் அடுத்த நொடியே கணேசனின் கன்னம் சிவந்து போனது. கூடவே தடித்தும் விட கொஞ்ச நேரத்தில் ஆளாளுக்கு சத்தம் போட்டு ஒரே கூச்சல் குழப்பமாக ஆரவாரமாக இருந்தது. கையாலாகாத கோபத்தில் கணேசன் தோசையைக் கொன்று விடுவதாகச் சொல்ல, தோசை தமிழ் அகரமுதலிகளில் இடம் பெறாத வார்த்தைகளில் கணேசனை ‘வாழ்த்தி’ விட்டு,சிரித்துக் கொண்டே வீரக்குமாரின் கட்டை அவிழ்த்து விட்டான்.
“வீரகுமார் இப்போ சொல்லுடேய்” என்றான் தோசை.
“எலேய் தோசை, இப்ப என்ன அடிச்சிட்டடேய்..ஆனா ஊருக்குள்ள் எங்களுக்கும் ஆளிருக்குல்லா” கணேசன் கத்தினான்.
“இருந்தா கூப்பிட்டு சிரச்சுக்கோ..” தோசை அலட்சியமாகச் சொன்னான்.
“சான் தம்பி, இது கொஞ்சமும் சரியில்ல. எங்க வீட்டுக்கு வந்த சிவசு பிள்ளய இவன வச்சு மரியாத இல்லாம தொரத்திவிட்டுட்ட்டீங்க. என் மவனையும் இத மாதிரி மரியாத இல்லாம ஏதேதோ செய்ய வச்சதாலதான் இவ்வளவோ வினை” ஆற்றாமல் புலம்பினார் சரவணகுமார் அண்ணாச்சி.
“அண்ணாச்சி தப்பா நெனக்கக் கூடாது. நான் வந்து மரியாதயத்தான கேட்டேன். நீங்க சொல்லியிருந்தா நான் பாட்டுக்கு திரும்பிப் போயிருப்பேன். நீங்க யார் சொன்னதயோ கேட்டுக்கிட்டு என் மேல கோபமா இருந்தீங்க. இந்த நிமிசம் வரைக்கும் கூட என்ன நடந்ததுன்னு சொல்ல மாட்டேங்க்கீங்க. நான் உங்க மவன தூண்டி விட்டேன்னு சொல்லுதிய. என்னால்தான் உங்க மவன் இப்படி செஞ்சுட்டான்னும் சொல்லுதிய. நான் அப்படிப்பட்ட ஆளுன்னா நெனக்கிய? அப்ப இவ்வளவு நாளா அப்படித்தானா என்னயப் பத்தி தெரிஞ்சு வச்சிருக்கிய? உங்களச் சொல்லிக் குத்தமில்ல அண்ணாச்சி. சிவசு அண்ணாச்சி வரதுக்கு முன்னாடியே நான் வந்திருந்திருக்கணும். சரி சரி..இப்ப இதப்பத்திப் பேசி என்னாவப் போவுது? என்ன நடந்ததுன்னு நீங்க சொல்ல மாட்டேங்கிய. நான் வந்தது இவனக் கூட்டிட்டுப் போயி என்ன நடந்ததுன்னு விசாரிக்கத்தான். நீங்கதான் தப்பா நெனச்சிட்டிய..எலேய் வீரா, நீயாவது சொல்லித் தொலையம்டேய்ய்”
“என்னத்த சொல்லுறது. நீங்க வாங்கண்ணே, வெளியில போயி பேசிக்கலாம்”
“ஆமா, வெளியில போயி பேசிக்கோ. திரும்ப இந்த வீட்டுக்குள்ள் வரலாம்னு மட்டும் நெனக்காதே. வந்தா சத்திய்மா வீட்டுக் கதவ தொறக்கவே மாட்டேன். இந்த ரவுடிப் பயலுக்கு அடியாளா இருந்துட்டு வெட்டு குத்துன்னு அலை” சரவணகுமார் அண்ணாச்சி கோபத்தில் கத்தினாலும் குரல் உடைந்து கண்ணீர் வருவதைப் பார்த்தபோது மனதுக்கு வருத்தமாக இருந்தது.அந்தக் கண்ணீரில் ஒரு தகப்பனுக்கு மகனால் ஏற்பட்ட அவமானம் கலந்திருப்பதை உணர முடிந்ததில் வீரக்குமார் மீது கோபம் வந்தது. இந்தக் கிறுக்கன் அப்படி என்ன செய்து தொலைத்திருப்பான் என்று கேள்வி குடைந்தது
அவனை அழைத்துக் கொண்டு சுந்தரேசன் பண்ணை வயலுக்குப் போய் சேரும் வரையிலும் வீரா மௌனமாகவே வந்தான். அவ்வப்போது உதடு கிழிந்த இடத்திலிருந்து மெலிதாக வழிந்த குருதியை எச்சில் தொட்டு நிறுத்தும் முயற்சியில் ஈடுபட்டிருந்தான். பண்ணை வயலில் இளநீர் குடித்து விட்டு மெதுவாக விசாரித்தபோதுதான் சரவணகுமார் அண்ணாச்சி ஏன் கட்டி வைத்து உதைத்தார் என்பது புரிந்தது.
“அண்ணாச்சி, நம்ம பால்துரை சார் அன்னிக்குக் கூட்டத்துல ‘என்னிக்கு கீழ்சாதிக்காரன் ஒருத்தன் மேல் சாதி கோவிலுக்குள்ள வந்து பூச பண்ணுறானோ அன்னிக்குத்தான் சாதி ஒழிஞ்சதுன்னு” சொன்னாரு. எனக்கு அதக் கேட்டதுலேயிருந்து தூக்கமே வரலை அண்ணாச்சி. எங்கப்பாவும் தர்மகர்த்தாதானே? அவரு கிட்ட போயி இதச் சொல்லுதேன் அவரு என்னடான்னா ‘எல, உனக்குக் கோட்டி கீட்டி புடிச்சிருக்கால’ன்னு கேட்டுட்டுப் போயிட்டாரு. இதுக்கு என்ன முடிவு கெட்டணும்னு பாத்தேன். நம்ம சங்கரன் இருக்கான்லா, அவனக் கூப்பிட்டேன். நேரே கோவிலுக்குப் போனேன். நம்ம பூசாரி இருந்தாரு. கோவில அப்பதான தொறந்தாங்க. கூட்டம் இல்ல. நான் போயி பூசாரி கிட்ட.”இன்னிக்கு சங்கரந்தான் பூச பண்ணுவான். நீங்க வெளியில போங்க’ன்னு சொன்னேன். அவரு மொதல்ல சிரிச்சாரு. ‘என்ன தம்பி வெள்யாடுதியளா’ன்னு கேட்டாரு. நான் வெளயாடலன்னு அவர் கிட்ட சொல்லாம சங்கரனப் பாத்து”சங்கரா இன்னிக்கு நீதான் பூச பண்ணுற’ன்னு சொன்னேன்”
“கேணத்தனமா இருக்கே?” என்றேன் நான்.
“எலேய், நெசமாத்தான் சொல்றியா? எதையும் செய்யுறதுக்கு முன்னால ஒண்ணுக்கு ரெண்டா யோசிக்க வேண்டாமா? இது என்ன சிறுபுள்ள வெளயாட்டா?” என்றார் ஜான் அண்ணன்.அவர் முகத்தில் அபூர்வமாகத் தென்படும் அதிர்ச்சி.
“என்ன அண்ணாச்சி, இப்படி சொல்லுதிய..நான் செஞ்சத பாராட்டுவீங்கன்னு பாத்தா இப்படி சொல்லி
நோவடிக்கிறீங்களே” வீரக்குமாரின் குரலில் இப்போது அதிர்ச்சியும் வருத்தமும்.
“என்னத்தப் பாராட்டுவாங்க?எதுக்குப் பாராட்டுவாங்க? நீ செஞ்சிருக்கற கோட்டிக்காரத்தனத்துக்கு உங்க அப்பா உன்ன வெட்டிப் போடாம இருந்ததே பெருசு” ஜான் அண்ணன் பதட்டத்தில் இருப்பது மிக அபூர்வம். புறங்கையைக் கட்டிக் கொண்டு அவர் உலவுகிறாரென்றால் பதட்டமாக இருக்கிறாரென்றுதான் பொருள். உலவிக் கொண்டிருந்தார் அவர். வழக்கம்போலவே நேரங்காலம் தெரியாமல் இப்போதும் சிரித்தான் தோசை.
“தோசை, இப்ப என்னதுக்கு தேவையில்லாம சிரிக்க?”
“காக்கா, எனக்கு அந்த பூசாரிய நெனச்சுத்தான் சிரிப்பு வந்தது” சொல்லி விட்டு அவன் சிரிக்க, ஜான் அண்ணன் அவனைத் திரும்பி முறைத்ததும் உடனே நிறுத்திக் கொண்டான்.
‘உங்க கோவில்ல இப்படி செஞ்சா மட்டும் சும்மா வுடுவியளா”ன்னு எவனோ கேட்டதற்குப் பொருள் இப்போது புரிந்தது. இதில் ஜான் அண்ணன் எப்படி சம்பந்தப்பட்டார் என்பதுதான் புரியாமல் இருந்தது. ஒருவேளை தன் பெயர் இதில் சம்பந்தப்பட்டிருப்பதுதான் அவரின் பதற்றத்துக்குக் காரணமாகக் கூட இருக்க வேண்டும்.
“சரி வீரா, என் மேல உங்கப்பா கோப்மா இருந்தாரே எதுக்கு?”
“நான் சங்கரனைப் பூச பண்ணச் சொன்னதும் பூசாரி வெளியில் ஓடிப் போயி எங்கப்பா கிட்ட சொல்லியிருக்காரு. அப்ப பாத்து அந்த சிவசு புள்ள வேற கூட இருந்திருக்கான்.ரெண்டு பேரும் உடனே கோவிலுக்கு வந்தாங்க. ‘எதுக்குல இப்படி செஞ்சே?’ன்னு எங்கப்பா கேட்டுக்கிட்டே அடிச்சாரு.
‘அடிக்காதீங்கய்யா,சாலாச்சி அம்மன் இவுரு பூச செஞ்சாதான் நல்லது செய்வாளா?சங்கரன் செஞ்சா ஒண்ணும் செய்ய மாட்டாளா’ன்னு திருப்பிக் கேட்டேன்.சிவசு என்ன அடிக்க கைய ஓங்குனாரு. அவரு கிட்ட ‘என்ன அடிக்குற வேலயெல்லாம் வச்சுக்காதீங்க’ன்னேன்.என்ன அடிக்க ஆரம்பிச்சாங்க. நான் அடிக்காதீங்கன்னு சொன்னேன். கேக்கல. ‘என்ன அடிச்சா கேக்க ஆளில்லன்னு நெனக்காதீங்கய்யா.. சான் அண்ணன் கிட்ட சொன்னா நடக்குற கதையே வேற”ன்னு சொன்னதும் எங்கப்பா ரொம்ப கோபமாயி அடிக்க ஆரம்பிச்சார். இதான் சமயமுன்னு அந்த வேசாமொவன் சிவசுவும் அடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டான்.அவன் தான் எங்கய்யா கிட்ட உங்களப் பத்தி கோள் மூட்டிக்கிட்டே இருந்தான். அதான் எங்கப்பா என்னைக் கட்டி வச்சுட்டு உங்களக் கூப்பிட ஆளனுப்புனாரு.நானும் உங்களக் கூப்பிடச் சொன்னேன். வந்து எனக்கு பரிஞ்சு பேசுவீங்கன்னு பாத்தா அதுக்குள்ள கணேசன் எல்லாத்தையும் கெடுத்துட்டான். அதெல்லாம் இருக்கட்டும்ணே, நான் செஞ்சது என்ன தப்பா?”
“அப்புறம் என்ன சரியா?”
“சரியில்லன்னா அப்புறம் எதுக்கு சாதியப் பத்தியெல்லாம் பேசுதீங்க?”
“அது வேற இது வேற”
“எது வேற? இப்போ தப்புன்னு சொல்லுதீங்கள்ளா, ஆனா எனக்கு அது தப்பா தெரியல” எனக்கு வீரக்குமாரைப் பார்க்க பரிதாபமாக இருந்தது. அவன் நிலையை உணர்ந்து கொள்வது சிரமமாக இருந்தது. எவ்வளவு பெரிய விசயத்தை எவ்வளவு அலட்சியமாக செய்ய முனைந்திருக்கிறான்? ரெண்டு வார்த்தை பாராட்டி விட்டால் நாளைக்கு இதுமாதிரி ஏதாவது செய்ய மாட்டானென்பதெற்கு எந்த நிச்சயமும் இல்லை. என்னைப் போலவேதான் ஜான் அண்ணனும் குழப்பத்துடன் காணப்பட்டார். தெரிந்தோ தெரியாமலோ வீரக்குமார் செய்தது ஜான் அண்ணன் தலைமீதுதான் விடிந்திருக்கிறது. அறியாத பையனை வைத்துக் கொண்டு எதையோ தூண்டி விட்டிருக்கிறார் என்பது போலத்தான் எல்லோரும் இனி பேசப் போகிறார்கள்.
கொஞ்சமும் யோசிக்காமல் வீரக்குமாருடன் குமாரப்பிள்ளை அண்ணாச்சி வீட்டுக்குப் போய் அவரை சமாதானப்படுத்தி நடந்ததற்கு மன்னிப்பும் கேட்டு, வீரக்குமாரை அழைத்து பூசாரி,சிவசு உள்ளிட்ட அனைவரிடமும் மன்னிப்பு கேட்கச் சொல்லி விட்டு வீடு திரும்ப நள்ளிரவாகி விட்டது. சிவசு அண்ணாச்சி முரண்டு பிடித்தாலும் தோசைக்குப் பயந்தோ என்னவோ சமாதானமாகி விட்டார். வீரகுமாருக்கு தர்மகர்த்தாக்கள் கூடி அபராதம் விதிப்பதென்று தீர்மானம் செய்தார்கள். தொடர்ந்து ஒரு வார காலம் கொஞ்சம் பதற்றமாகவே இருந்ததென்றாலும் அதன் பின் எல்லா ஆரவாரங்களும் அடங்கிப் போய் விட்டது.
-o0o-
அதன் பிறகு ஒன்றிரண்டு முறை வீரக்குமாரைப் பார்த்திருந்தாலும் இப்போது பார்ப்பது மிக வித்தியாசமாக இருந்தது. நெற்றியில் பட்டையாக விபூதி. கழுத்தில் உத்திராட்சம். நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்பதைப் புரிந்து கொண்டதைப் போல,” அந்த சம்பவத்துக்கு அப்புறம் அப்பா உடஞ்சு போயிட்டார் காக்கா. மொதல்ல அத நான் புரிஞ்சுக்கல.வழக்கமான வீறாப்போடத்தான் நடந்து திரிஞ்சிக்கிட்டிருந்தேன். ஆனா, அவரோட கவலயப் புரிஞ்சுக்கிட்டபோது ரொம்ப வருத்தப்பட்டேன். அதுக்குள்ள அவருக்கு வாதம் வந்து படுக்கையில் அவிழுந்துட்டாரு. என்னாலதான் ஆடி ஓடிக்கிட்டிருந்தவரு விழுந்துட்டாருன்னு நெனச்சு எனக்குள்ள குத்த உணர்வு வந்திருச்சு. அவரை சந்தோசப்படுத்தணும்னு நெனச்சேன்.அவரு சந்தோசத்துக்காகவாவது கொஞ்ச நாள் வாழணும்னு நெனச்சேன். அவரை தூக்கிக்கிட்டு கோவிலுக்குப் போக ஆரம்பிச்சேன். அவரு சொன்ன பொண்ணையே கட்டிக்கிட்டேன். அதுல அவருக்குக் கொஞ்சம் சந்தோசம் வந்த மாதிரி இருந்தது. பழசயெல்லாம் மறந்து அவரு எங்கிட்ட நல்லா பேச ஆரம்பிச்சாரு. அவருக்கு நான் சந்தோசம் குடுக்குறது அந்த ஆண்டவனுக்குக் கூடப் புடிக்கல போலிருக்கு.” நிதானமாக வார்த்தைகள் வந்தது வீரக்குமாரிடமிருந்து. எனக்கு ஏதோ போலிருக்க நான் ஜான் அண்ணனைப் பார்த்தேன். நடப்பதற்கும் எனக்கும் சம்பந்தமில்லை என்பது போல சலனமில்லாமல் நின்று கொண்டிருந்தார் அவர்.
“அவருக்காக ஆரம்பிச்ச பழக்கம் போகப் போக எனக்கும் சந்தோசமாவே இருந்தது. அப்படியே பழகிட்டேன் காக்கா. என்ன விடுங்க? நீங்க எப்படியிருக்கிய? நல்லா இருக்கியளா?”
தலையாட்டினேன். திருச்செந்தூர் நகரப் பேருந்து வர கல்லூரி மாண்வர்கள் குழுவொன்று ஆரவாரமாக இறங்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. கேலியும் கிண்டலுமாக வாழ்க்கையின் மறுப்பக்கம் அறியாத ஆனந்த காலத்தின் உற்சாகம் ஒவ்வொருவரிடமும்..
“சரி, எங்க தூரமா?” ஜான் அண்ணன் கேட்டார்
“கோயிலுக்குத்தான். பையனுக்கு முடி வளந்திருக்கு. சடை இறக்கணும். அதான் திருச்செந்தூர் வரைக்கும் போவலாம்னு”
“சங்கரன் திருச்செந்தூருலதான இருககான்?” ஜான் அண்ணன் கேட்டார்
“எந்த சங்கரன்?”
“அதான் நான் பூச பண்ணச் சொல்லி கூப்பிட்டுட்டு போனம்லா..அந்த சங்கரன். என்னய நீங்கள்ளாம் சேந்து சமாதானப்படுத்திட்டியோ..ஆனா, சங்கரனுக்கு ஆளில்லள்ளா. அதனால சிவசுவும், கணேசனுமா ஆளவச்சு அவன அடிச்சு அவன் காலை உடச்சு, ஊர விட்டே தொறத்திட்டானுவோ.. நான் செஞ்ச தப்புக்கு அவன் ஊர விட்டுப் போயிட்டான்” கண்ணில் விழுந்த தூசியைத் துடைப்பது போல துண்டால் கண்ணீரை வீரக்குமார் துடைப்பதைக் கவனிக்கும்போது எனக்குள்ளும் என்னவோ போல இருந்தது.
“சரி வரட்டுமா? டிரைவர் வண்டில ஏறிட்டான். வண்டி பொறப்பட்டுடும்” சொல்லிக் கொண்டே வீரக்குமார் நகர, நான் அவசரமாக அருகிலிருந்த செந்தில் இனிப்பகத்தில் கொஞ்சம் இனிப்புகளை வாங்கிக்கொண்டேன். பேருந்தின் ஓர இருக்கையில் வீரக்குமார் மடியிலிருந்த அவனது பையனிடம் இனிப்பைக் கொடுத்து விட்டு, “தம்பி, உன் பேரென்னப்பா? என்றேன்.
“சங்..க..ரன்” என்று மறுமொழி வந்தது.
*
Thanks : Asif Meeran
“மனிதன் ஒரு மகத்தான சல்லிப்பயல்”- எழுத்தாளர் ஜி நாகராஜன் ஒரு வரியில் சொன்னதை மூன்று மணிநேர திரைப்படமாகக் கண்முன்னால் விரிய வைத்திருக்கிறார் இயக்குநர் சச்சி. முன்னரே பிரித்வி பிஜூ மேனன் கூட்டணியில் லட்சத்தீவின் பின்னணியில் அனார்க்கலி என்ற சுவாரஸ்யமான காதல் கதையைச் சொன்ன, ” ட்ரைவிங் லைசென்ஸ்” திரைப்படத்திற்கு திரைக்கதை எழுதிய அதே சச்சிதான் இவர்.
